zondag 21 augustus 2016

Fietsen op Sark

Sark, één van de kanaaleilanden voor de kust van Normandië, was onze laatste bestemming na twee weken vakantie in het noord-westen van Frankrijk. Sark wordt wel de laatste feodale staat van Europa genoemd. Het 5,5 vierkante kilometer grote eilandje is eigendom van de Britse kroon maar wordt beheerd door de seigneur van Sark. De seigneur mag het eiland exploiteren en belastingen innen, oorspronkelijk in ruil voor de verplichting om het eiland te verdedigen. De seigneur staat aan het hoofd van het feodale bestuur. Inspraak is slechts in beperkte mate mogelijk, democratisch is het systeem zeker niet te noemen. Sark maakt geen deel uit van de EU.


Mijn eerste foto op Sark
Het parlementsgebouwtje van Sark, de Chief Pleas, telt 28 zetels. 
Voor de circa 500 bewoners van Sark gelden de eigen wetten en regels waarvan sommige in de rest van Europa nogal ongewoon aandoen. Eén van die regels is het verbod op gemotoriseerd verkeer, iets wat de lokale bewoners omzeilen door met hun tractoren rond te tuffen. Verder hobbelen er veel koetsjes over de onverharde wegen en er wordt veel gefietst. Niet op e-bikes of speed-pedelecs, want daar heb je een papiertje van de dokter voor nodig.




Een typische sarker fiets heeft geen slot, geen licht, is voorzien van minstens één mandje en heeft een roestige ketting. Mijn indruk is dat dat laatste bewust is om aanrijdingen te voorkomen tijdens de aardeduistere nachten. Behalve onverhard, zijn alle wegen op Sark immers ook onverlicht. Van het noorden naar het zuiden van het eilandje is het 4,5 kilometer fietsen dus heel snel en efficiënt hoeft een fiets ook niet te zijn. Dat er geen licht op zit vond ik dan wel weer vreemd. Tijdens onze nachten op Sark was het onbewolkt en bijna volle maan, wellicht dat men bij nieuwe maan met een zaklantaarn fietst.

Fiets bij het tweecellige gevangeniscomplex.



Je mag ook niet overal fietsen: op sommige trajecten is het 'against the law' om te fietsen en riskeer je een boete van 500 pond als je toch op je zadel blijft zitten. En een laatst opmerkelijk feitje: op Sark moet je wegenbelasting betalen voor je fiets. Jaarlijks 11 pond, te voldoen aan de constable (de enige politieman op Sark). Een sticker op het frame is het bewijs dat de belasting is betaald. De fietsbelastingregel is coulant: als je meerdere fietsen hebt, hoef je maar voor eentje belasting te betalen.



En voordat ik het vergeet te zeggen: Sark is prachtig. Hoge kliffen met mooie baaien. Afwisselend landschap van bos, akkers en wijngaarden en dat alles in het klein. Alleen zandwegen zonder auto's of brommers. Donkere nachten met overweldigende sterrenhemels. De knusse village waar de tijd letterlijk heeft stilgestaan. Aanrader!




  











Voor één keertje dan, een recente, niet fiets-gerelateerde foto van mij

zondag 24 juli 2016

Optimalisatie

De Optima Dragon die ik een week geleden aan mijn fietsenvloot kon toevoegen had nog één klein maar storend gebrek.
De kooi van de Shimano 105 achterderailleur is te kort voor de gemonteerde cassette waardoor de derailleur klemloopt tegen het grootste kransje zodra de derailleur bij terugtrappen ook maar iets wordt meegetrokken met de ketting. Bij vooruittrappen is er geen probleem. De zaak loopt alleen subiet klem bij terugtrappen met de ketting op het grootste kransje geschakeld. 
























Nu wil ik juist in die lichtste versnelling de pedalen wel eens een halve slag terugdraaien om ze in de juiste stand te zetten om weer vlot weg te kunnen rijden. Niet terug kunnen trappen kan dus best lastig zijn. De positie van de derailleur veranderen noch de verstelschroefjes bieden hiervoor soelaas. Wat dan, een nieuwe derailleur monteren of de derailleur zo afstellen dat niet meer op het grootste kransje geschakeld kan worden?
Goedkoper dan een nieuwe derailleur en fraaier dan het onbereikbaar maken van het lichtste verzet: zorgen dat de derailleur niet meer meegetrokken kan worden. 



Door de kettingbuis tot vlakbij de derailleur te schuiven houdt de kettingbuis de derailleur op z'n plaats. Een kleine inkeping voorkomt dat het kettingwieltje in de kettingbuis hapt. Bij vooruittrappen en schakelen verandert er niets, terugtrappen kan nu zonder problemen in alle versnellingen en de ketting is nog beter beschermt ook. Dat is het mooie van fietstechniek: een oplossing kan zo simpel en goedkoop zijn.




zondag 17 juli 2016

Ligfiets voor d'rbij

Deze week verscheen op Ligfiets.net een advertentie voor een gele Optima Dragon.
Het jarenlange stilstaan had de fiets geen goed gedaan: een muurvast verroeste ketting, onbeweegbare versnellingskabels en lege banden maakten het onmogelijk om de fiets rijdend op te halen. De prijs was wel erg schappelijk, namelijk gratis. Ik zal niet de enige zijn geweest die werd geprikkeld door deze prijsstelling. Vanwege de uitrusting van de fiets heb ik er tien tientjes voor geboden en zo mocht ik de gelukkige eigenaar worden van deze gele draak. Hij is voorzien van een 3x7 Dualdrive achternaaf, hydraulische Magura velgremmen, spatborden, bagagedrager. Uitgerust met de banaan- en toptassen die ik erbij kreeg een ideale fiets voor woon-werk verkeer of een langere tocht wanneer ik eens iets anders wil fietsen dan de Quest.

Het ideale aantal fietsen is door Jan-metdefiets al eens in een wiskundige formule vervat: het ideale aantal fietsen is n + 1.
Als je een Quest en een M5 LowRacer hebt, dan mis je natuurlijk nog een comfortabele open ligger met onderstuur (en een trike, maar je kunt niet alles hebben). Maar de echte reden om voor deze gele ligger ruimte te maken in mijn garage is dat ik hoop dat mijn vrouw er mee overweg kan. Tot zover heb ik haar nog niet met het ligfietsvirus kunnen besmetten, maar met deze wat meer toegankelijke fiets hoop ik daar in te slagen.
  
Net aangekomen, vóór de behandeling






















Nadat ik de fiets vrijdagavond heb opgehaald kon ik er zaterdag mee aan de slag. Met nieuwe versnellingskabels, lucht in de banden en een drupje olie hier en daar is de fiets weer rijdbaar. Een nachtje in een bak met olie en behandeling met een staalborstel lijken de ketting te kunnen redden.
Na het verwijderen van stof en niet werkende accessoires ziet de fiets er ook weer netjes uit. Op weg naar Maia Ligfietsen voor een nieuw kilometertellertje. Precies daar aangekomen breekt de zojuist schakel-voor-schakel soepel gemasseerde ketting. Juist, dat was te verwachten. Wel goed getimed. Met een nieuwe ketting fietst de fiets weer als nieuw. 

Na de behandeling



En klaar voor een fietsvakantie?



vrijdag 3 juni 2016

Gek lek













Plots was de rechter voorband lek. Dat is gek voor een vrij nieuw Marathon. En het komt altijd ongelegen.
Fiets op z'n kant.
Band er af. 
Binnenband er uit. 












Iets lucht er in om de oorzaak te vinden: rare sneetjes aan de binnenzijde.













Oorzaak: het minuscule randje middenop het mooie, stevige, blauwe, PVC Herrmans velglint. 





















Doordat het velglint eigenlijk iets te breed is voor de velg was het centreren van de band was al een hele toer.
Dat het kleine ruggetje in de binnenband zou snijden had ik niet voorzien.
Gelukkig is de ommezijde wel vlak. Het velglint mag dus blijven want het beschermt wel weer veel beter tegen spaakprikken dan de dunne rubbertjes. Omgekeerd, dat wel.


zaterdag 28 mei 2016

Tachtigplusser

De Beneluxtunnel, de grootste dagelijkse hindernis op mijn route. Maar eerlijk is eerlijk, voordat de hinder begint, altijd eerst nog een stukje ontspannen naar beneden suizen over de A4. Helemaal fijn als het verkeer op de andere rijbanen stilstaat. Ik gun iedereen van harte heel veel mobiliteit, daar niet van, maar wanneer de automobilist stilstaat fietst de velomobilist het liefst. 

















Nu de temperaturen hoger zijn en de lucht- en rolweerstanden lager, komen de hogere getallen weer in beeld op de kleine schermpjes van de kilometertellers. Vastberaden om de maximale snelheid hoger te zetten dook ik gistermiddag de tunnel in. Met de fiets in het hoogste verzet geschakeld en mijn benen rondmalend zoals we dat kennen van Asterix en zijn corpulente maat, kwam ik voorbij de 80 en tikte ik de 81.8km/uur aan. 



Het wordt toch tijd voor een groter voorblad. Helaas ben ik met mijn Rotor RS4X crankset beperkt in mijn keuze. Misschien dat de Efneo crankset met geïntegreerde versnellingen (waar ik inderdaad nog steeds op wacht...) iets gaat brengen, zodat ik het record uit het prille begin van mijn carrière als velomobilist kan verbeteren. Ooit heb ik toen 84 aangetikt. Zo niet, dan is de 81.8 voorlopig maar weer het hoogst haalbare, ook goed. Snel zat.

zondag 22 mei 2016

Rondje met een hoopvol einde

Op zaterdag 25 juni hoop ik met mijn Quest deel te nemen aan het fietsevenement voor Cycle for Hope. We zullen, voor het eerst, met een groepje velomobielen aan deze goede doelen fietstocht deelnemen en we zullen de 200 kilometer toertocht rijden. De estafetteronde door Nederland in 48 uur is met velomobielen wat moeilijk te organiseren maar wie weet kan dat volgend jaar.
Het initiatief komt van Bas van der Lee, importeur van de Rotovelo velomobielen. 


Rotovelo van Paul Simpson: met loopwheels en Pinion












Op zaterdag 14 mei hebben we als team kennis gemaakt met elkaar en een tocht gefietst. Door materieelpech en onervarenheid heeft niet iedereen de tocht kunnen uitfietsen maar zelf heb ik die dag mijn langste fietstocht tot nu toe gemaakt: 284 kilometer. Een deel hiervan was de 2 keer 60 kilometer naar het startpunt, Leiden, en weer terug naar huis.


Rotovelo, Rotovelo (kuip mist nog), Mango en twee Questen

De tocht ging van Leiden naar Alphen aan den Rijn, Muiden, Zaanse Schans, Bloemendaal, Zandvoort, Noordwijk en eindigde weer in Leiden. Voor mij nog een 60 kilometer te gaan tot aan huis.


Paul onderzoekt zijn Loopwheels

Dordrecht-Leiden-Alphen-Muiden-Zaanse Schans-
Bloemendaal-Zandvoort-Noordwijk-Leiden-Dordrecht

Voor het eerst ben ik met mijn velomobiel aan de zee geweest. Gevolgd door een heerlijke rit door de duinen van Bloemendaal naar Noordwijk. Echt genieten om met een flinke snelheid de bochtige duinpaden te rijden. Dat is velomobielrijden op z'n best.














Op 4 kilometer van huis begon plots het achterwiel aan te lopen. Ik kon nog thuiskomen. Moeizaam trappend, dat wel. Inspectie van het euvel op 2e pinksterdag: een uit elkaar gevallen achterwiellager. Dat had slechter kunnen treffen!














Het team kan nog meer leden gebruiken, dus heb je zin in een sportieve uitdaging voor het goede doel? Kijk op de pagina van Cycle for Hope:
Cycle for Hope

of mijn actiepagina:
Hoopvol rondje