zondag 15 februari 2015

Van de fiets gevallen

Soms valt er iets van een vrachtwagen, soms van een fiets. Als je pech hebt verlies je iets, als je geluk hebt vind je iets. Vorige week had ik geluk en vond ik iets wat van een fiets was gevallen: een Garmin navigatiesysteem van het nieuwste type. Het was tijdens een boswandeling met mijn vrouw ergens in de provincie Barcelona, waar ik ben opgegroeid. Dus als je laatst zo'n ding verloren bent ergens in dit gebied mag je je melden.

Tja, plots valt je oog op iets langs het bospad, raapt het op en dan zie je dat je een nagelnieuwe Garmin in je handen hebt. Met de folie nog op het scherm. Wat doe je dan? Laten liggen voor als de eerlijke verliezer weer langskomt? Dat leek mij niet zo'n goed idee. Wij hebben de vondst gemeld bij het bezoekerscentrum vlakbij de vindplaats. Ik heb het apparaat doorgevlooid op zoek naar gegevens van de verliezer. Ik weet nu wel zijn geslacht, lengte, gewicht en leeftijd maar niet zijn telefoonnummer of adres. Ook de gereden routes bieden geen aanknopingspunt: die gaan allemaal van de ene plaats in het bos naar een andere plaats in het bos. Registratie van het toestel op de Garmin site leverde ook geen 'conflict' op. Het toestel was nog niet geregistreerd. Tja, wat kun je nog meer doen om de eigenaar terug te vinden? Ik heb vruchteloos gegoogled op alle termen die ik kon verzinnen. 
Ik snap ook eigenlijk niet hoe je zo'n ding van je fietsstuur verliest zonder het snel door te hebben maar hoop nu maar vanuit dat degene die het apparaat verloren is de aankoop betaald heeft met zijn creditcard zoals in Spanje heel gebruikelijk is. Bij de meeste creditcardmaatschappijen zijn aankopen drie maanden tot een half jaar na aankoop vanzelf verzekerd tegen diefstal of verlies.

Hoewel ik het apparaat nog steeds niet als mijn eigen beschouw, het is in elk geval in goede handen gekomen...

vrijdag 6 februari 2015

Soms moet je naar je verstand luisteren

De (weers)omstandigheden moeten wel erg slecht zijn wil ik ervoor kiezen om op een werkdag de fiets te laten staan. Het hele jaar 2014 is dit niet voorgekomen. De dagen dat ik mijn woon-werkrit niet met de Quest heb afgelegd zijn op de vingers van twee handen te tellen. Negen, om heel precies te zijn. Twee daarvan waren omdat ik de fiets uit elkaar had liggen voor reparatie van de kuip. De andere zeven keer waren omdat ik aansluitend na het werk ergens naartoe moest.



Toch heb ik vorige week een andere keuze moeten maken. Voor mijn werk moest ik twee dagen in Werkendam in een constructiewerkplaats zijn voor het samenstellen van een offshore constructie waaraan ik heb gewerkt. Een prettige afwisseling van het normale bureauwerk. Het vervoer van de veiligheidslaarzen, -helm, werkkleding en laptop was niet het probleem. Dat gaat prima in een Quest. Even tussendoor: leuk altijd, die reacties van collega's als je met je hele hebben en houden het kantoor binnenkomt of verlaat, en jawel 'ik ben met de fiets'.
Afijn, het vervoer van troep is geen probleem met de meeste velomobielen. De reden dat ik niet van Dordrecht naar Werkendam ben gefietst, hoewel dit minder dan de helft van mijn normale rit naar Schiedam is: de veiligheid. Nadat je net onder Dordrecht de Nieuwe Merwede per pont bent overgestoken volg je de Bandijk tot aan Werkendam. Al ruim een jaar wordt er op diverse plaatsen aan de dijk gewerkt. Op de (versmalde) dijk is geen verlichting, het wegdek is overal modderig, er zijn onoverzichtelijke bochten, de weg gaat de dijk op en af. Soms een stukje over de normale weg, dan weer een stukje noodweg. En er is (grotendeels) geen fietspad.


















Het was even twijfelen, maar om zeker te weten dat ik dit berichtje zou kunnen schrijven heb ik er toch maar voor gekozen twee dagen niet te fietsen.

maandag 2 februari 2015

Minder meer op fietspad

Tijdens mijn eerste woon-werk rit van dit jaar, via één van de gebruikelijke routes, plonsde ik pardoes in een met ijsschotsen bedekte reuzeplas op het verder voortreffelijke fietspad rond Barendrecht.



In het beperkte licht van de lantarenpalen en wellicht door een gebrek aan alertheid, daags na de jaarwisseling, had ik de ernst van de situatie pas door toen ik al met mijn Quest als een ijsbreker door de stevige ijsschotsen stuiterde. 's Middags heb ik de situatie vastgelegd en thuisgekomen gemeld via het meldpunt van de Fietsersbond. Ook meteen maar een mailtje gestuurd aan Jan, voorzitter van de Fietsersbond regio Rotterdam én inwoner van de gemeente Barendrecht. Zo komen de OBT-connecties goed van pas.

Of het door de melding via het meldpunt is of door Jan zijn inspanningen, dat weet ik niet, maar een weekje later stond er een klein formaat graafmachine naast het fietspad. De machinist was al naar huis toen ik langskwam maar duidelijk was dat er werd gewerkt aan een oplossing.
Er is een keurige afvoerput aangelegd die afvoert naar het het iets verderop gelegen watertje. Weg plas.


















Hulde aan de gemeente Barendrecht voor de snelle en gedegen aanpak.